Çocukluğumun en unutamadığım anısı, asla sahip olamadığım ve bilinçaltımın kör kuyularında yer eden oyuncağımdı, Fatoş bebek.Her şey dayımın askerliğini tamamlayıp eve dönüş yolunda küçük yeğenini sevindirmek için bir oyuncak bebek almasıyla başladı.Ahh sevinmek ne kelime dünyalar benim olmuştu.Altın sarısı parlak saçları, beyaz kabarık elbisesi, pembe kemeri ve ayakkabılarıyla çizgi filmlerdeki periler gibiydi.Ama tanıdığım en iktisatlı insan, annem (ülke ekonomisinden sorumlu olsa 1 kuruş borcumuz olmazdı) eskimesin diye kutusundan çıkarmama izin vermedi..Aylarca şeffaf kutusunun ardından izledim onu, içim giderek.Arada bir kutunun kapağını açıp saçlarına dokunmak bile mutlu ederdi beni.Hala hatırladığım, plastikle karışık çilek gibi bir kokusu vardı.
Sonra kardeşimin sünnet düğününde, o muazzam kalabalığın dağılmasının ardından birdaha göremedim Fatoş bebeği.Hiç sahip olamadığım, hep uzaktan sevdiğim çocukluğumun en unutulmaz oyuncağıydı o.Bu bilinçaltıma işleyen anım, ne zaman kabarık etekli bir elbise görsem bana Fatoş'u hatırlatıyor.Ve belki de bu yüzden bazen fatoş gibi giyiniyorum:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder